Blye weersiens van Garisiete by Groenrivier

Ons ou Garisiete het baie daarna uitgesien om mekaar na vele jare weer die naweek op Groenrivier te sien. Ons het die afgelope tyd die draad geslaan om ons ou maters uit ons skooljare op te spoor en uit te nooi. Die laaste paar weke is op facebook getwitter en gekwetter met Garies Kaalvoetkind in die voorste linie. Kinderfoto’s van ons skooljare en gesinsfoto’s is afgelaai en ons het met verbasing gestaar na die oupa’s en ouma’s met hulle gryskoppe, wat meer as vyftig jaar gelede saam met ons op die skoolbanke gesit het.

Koos Koek, my klasmaat vanaf 1959, het al ‘n week voor die naweek uit Kaapfontein by my kom kuier. Sondae, as ou ds. Van der Merwe oor die tweedegrootste gebod van die liefde praat en dat jy jou vyande moet liefhê, het ek aan die nare Koos Koek gedink en vir myself gesê: “Not ‘n dem!” Hy het op skool soos ‘n wafferse werfhond begin blaf as ek in die nabyheid was (my bynaam was Spotty) en die haat jeens hom het by die dag gegroei.

Vandag is ek en hierdie aartsvyand van skooljare boesemvriende en ons het saans om die vuur bespiegel wie almal van ver af daar sal wees. Ons was verseker van Hannelien Vermeulen (nou Strydom) op wie ons seuns almal verlief was, asook Olé Pedersen van Denemarke.

Broer Sarel-hulle het al die Donderdag gekom en Sally het haar ou skoolmaat, Mieta, saamgebring. Die aand het ons die naweek ingesuur en met Mieta gespot en gevra of sy haar voorbehoedpille saamgebring het. “Gaan dit só rof wees?” het sy saamgeskerts. Sarel en ek het die Vrydagoggend opgewonde ons karavane gehaak en koers gekies Groenrivier toe. Koos Koek het kort op Sarel se hakke vir ons vooruit gery. Toe ons die kampterrein binnery, val my oë op ‘n groen Land Rover en ‘n gryskopman wat besig is om kamp op te slaan. “Ek wonder wie is die ‘ou’ man?” vra ek vir my vrou. “Wat meen jy? Ons is almal oumense!” choke sy my. Toe ek agter Sarel se karavaan stilhou, kom ‘n brunet by hulle uitgestap en ek wonder wie die vriendelike vrou is. Koos Koek stel haar aan my voor: “Elsabe Coetzee.” Ons oë ontmoet mekaar..”Hannelien?” sê ek onseker. Sy knik. Vyftig jaar val weg tussen ons en ons omhels mekaar. ‘n Rukkie later ontmoet ek die gryskopman, Andre Strydom. “Jy sal hierdie naweek haar met ons moet deel,” spot ek. “Natuurlik,” sê hy vriendelik. “Ek het haar vir julle gebring,” spot hy saam. Stuk-stuk kom hou hulle stil – ou Kalfie, Koeloe, Gert Pit en Malinda uit Hentiesbaai, Arno met gesin en ou Jasper Hamel en Annatjie daag op. Ook Renier Koeëlblad en Marlene kom sluit by ons aan. ‘n Wit Mercedes kom hou regoor ons stil. “Ek wonder wanneer kom ou Olé?” vra ek toe die passasier in die kar onbekend lyk. ‘n Gryskopvrou loer vir ons deur die venster, terwyl die man ook stip na ons staar. “Lyk my die man ken ons nie,” sê een. Toe klim hy uit en kom na ons aangestap. “Dis wragtag ou Olé!” sê ek en almal staan op. Na 51 jaar groet ek die ou grote en almal omhels hom. Die verlange en blydskap om ons almal weer te sien, word weerspieël in die warm drukkie wat hy elkeen gee. Die gryskopvrou kom aangestap en dis niemand anders as Noekie Dreyer nie.

Die agtermiddag sit ons in ‘n kring en kort-kort verskuif ons, want die kring raak al wyer. Dit gesels en dit jil oor-en-weer. Arno verwelkom al die ou Garisiete en vertel ons onder andere van Johan Dreyer se mislukte selfmoordpoging oor ‘n girl wat hom afgesê het en later is Sarel op die been. Hy vat vir ons terug na die dag by oom Bertie Colyn toe die koshuiskinders moes gaan help om jakkals te jag en hy gebruik oom Bertie se “groot” woorde: “Manne, voor ons begin, moet ons eers organiseer.” In daardie stadium het ons nog nie geweet wat “organiseer” beteken nie! Hy bedank vir Adriaan en Arno vir die “organiseer” van hierdie naweek. Adriaan haal sy rooi kabouter-kitaartjie uit en sing een van Kaffertjie Rooiwal se songs. Ek vat hulle as seuntjie agterop Pa se Fordbakkie ‘n bietjie na Bitterfontein se sirkus toe en ou Jasper vertel ons van Blikvoet se sub. A-storie. Blikvoet moes ‘n storie vertel en sê later: “Juffrou, toe raak Wolf so kwaad vir Jakkals, hy hardloop hom van agter af in en hy byt ou Jakkals se valve morsaf!”

Arno kondig aan dat ons eers die skoollied moet sing voor ons uitmekaar gaan. Terwyl ons uit volle bors sing, staan ons weer in rye in die vierkant. Ek sien ou mnr. Kallie op die verhoog met die Bybel in sy hand. Ek sien weer vir ou For, Piet Koek en Herman Kotze op aandag staan wanneer die laaste akkoorde uit die skoollied weerklink: “Bruin, groen, oranje roep jou werk en oorwin!”

Later maak ons vuur en Bennie en sy maat dra vir ons kole aan. Gou hang die geur van Namakwalandse vleis tussen ons en ons klink ‘n glasie op ‘n blye weersiens. Daar daag nog ‘n klomp van die jonger garde op. Die kamera’s van Nelis, Stella, Marna en die ander flits aaneen en ‘n onvergeetlike aand wat te vinnig omvlieg, word op film vasgevang.

Die aand toe ons gaan inkruip, wou die slaap nie kom nie. Ek was opgewonde soos ‘n seuntjie wat destyds op Wallekraal se kersboom sy eerste present gekry het en wat die aand kort-kort onder die kussing aan die karretjie gevoel het of dit regtig waar was.

Saterdagoggend het Adriaan se trekker en sleepwa gereed gestaan om ons almal see toe te vat. Met ‘n leertjie het ons almal opgeklim en toe die ou knieë so klap, sê ek: “Ai, waar is ons dae toe ons as kinders uitgelate agter op oom Petrie se lorrie geklouter het vir die Sondagskoolpiekniek by Groenriviersmond.”

Toe ons afstap, sê ou Kalfie ewe droog: “Liewe genade, as my skaduwee so sleg lyk, hoe lyk ék dan?” Op die strand het nog twee van ons klasmaats, Johny Pool en Johan Rossouw, ons ingewag. Van die 52 st.-sesse van 1959 was ons nou 8 bymekaar en die tyd het gaan stilstaan. Ons was weer op die hasieveldjie waar ons tol en albaster gespeel het. Ons was weer langs die tennisbaan waar ons klein mannetjies die groot meisiekinders met die kort tennisrokkies dopgehou het as hulle spring vir die hoë balle. Ons het agter ons hande gefluister en gestry wie die mooiste panty aanhet. Ons was weer terug agterop oom Petrie se lorrie as ons saans van ‘n foot ball game af gekom het, waar ons onder die komberse die meisiekinders bevoel het, om gou uit te vind ‘n ander man se hand is alreeds daar.

Ons neem vir oulaas foto’s op die strand en ons loer na die duine waaroor die grootmanne toendertyd met hulle girls op piekniekdag afgedwaal het. Ons groet hulle wat terugry, want die tyd het net te vinnig verbygespoed. Terwyl ons stadig die bult klim, voel ek ‘n feetjie stoot my van agter af. Ek herken Marietjie se lag. “Jy’t seker gesien ek sukkel,” skerts ek.

Terwyl ons terugry, vertel Olé my die hartseerverhaal van sy geliefde vrou se siekte en dat sy verlede jaar oorlede is. Hy vertel ook van sy verlange na Suid-Afrika.

Terug by die kamp het ons weer die foto’s wat Adriaan teen die muur opgehang het een-vir-een deurgeloop en na ons onskuldige kindergesiggies gekyk. Eenkant het ons vrouens en André ons geduldig op ‘n afstand dopgehou waar ons die naweek die bietjie kind wat in ons oorgebly het, losgelaat het.

Toe dit aand word, het Adriaan vir ons elkeen ‘n braaipakkie uitgedeel en die vure is aangesteek. Ons het die aand as ‘n groot familie almal saam geëet met musiek in die agtergrond. Die mense het begin dans en ek en my vrou het ook glad ‘n paar passies gemaak. Ons het gesels en gekuier en toe ons op ons horlosie kyk, was dit middernag. Ek en Hannelien het vir Olé en Noekie gaan afsien. “Ek kom terug na julle!” is sy laaste woorde. Toe ons terugstap, sê ons vir mekaar: dit was wonderlik om mekaar na al die jare weer te sien en ou Olé het elke oomblik ingedrink.

Sondagoggend kom ons bymekaar vir die oggenddiens. Ons sing die ou Halleluja-liedere van kindsbeen en Arno bring ‘n kort, maar kragtige boodskap. Hy lees ‘n paar verse uit die Bybel en sê elkeen van ons het ‘n pad geloop. Langs hierdie pad was voorspoed, maar van ons was minder gelukkig en daar het ook slegte dinge met ons gebeur. Ons het egter nie die reg om vrae te vra oor hoekom hierdie dinge met ons langs die pad gebeur het nie. Hy bring hulde aan hulle wat ons reeds vooruitgegaan het en doen die nodige bedankings aan ons gasheer en sy vrou en kinders wat ons die naweek bederf het.

Die aaklige deel was om te pak en die besef dat so ‘n wonderlike naweek besig was om uit te loop. Ons haak die karavaan en begin te groet. By Adriaan se hoekie sit almal nog rustig met ‘n glas in die hand, besig om aan die naweek te herkou. Eenkant is die stille Vlos besig by die roerpan om die middag se kos gereed te kry. Ons word hartlik uitgenooi om saam te eet en ek vat nogal “twee skeppies”! Dis tyd om afskeid te neem, maar dis of ons die tyd nog ‘n bietjie wil rek. Ek vat nog ‘n skeppie en vertel hulle van toe ek en Niek in 1962 met die trein Kaap toe is om vir Sarel te gaan kuier. Kort-kort weerklink Marna se helder laggie en Marcell, ons gas uit Nederland, luister aandagtig na die oom se storie en wonder oor die bokrib op die trein. Die stille Piet Esel sit eenkant met sy breë smile wat sy trade mark is.

Toe ons eindelik by die kamp uitry, kom lê daar ‘n leë gevoel in my binneste, maar ek dink aan die liedjie wat ons vanoggend gesing het: Wat ‘n vriend het ons in Jesus. Die woorde kom oor-en-oor in my agterkop en ek sê vir myself, ja, wat ‘n Vriend het ons nie regtig nie – ‘n Vriend wat oor al die jare rondom ons was en ons die voorreg gegee het om nog so ‘n onvergeetlike naweek te kon beleef.